10 - جمله «وَحُصِّلَ مَا فِی الصُّدُور» تشبیه لطیفی است به محصولی که درختان میوه پس از یکسال جذب آب و مواد آلی از خاک و نور و اکسیژن از هوا عرضه می‌کنند. سینه انسان صندوق اسرار و ظرف فراگیرنده پندار، گفتار و کردار اوست که شخصیت‌اش را به تدریج تحقّق می‌بخشد. از سخنان امام علی(ع) در وصف خانه کعبه است که: میوه‌های دلها از راه‌های بسیار دور... به سوی آن می‌شتابند «تَهوی اِلیهِ ثِمارُ الاَفْئِدَه مِن...» [نهج‌البلاغه خطبه 192 بند 57].
تشبیه زیبای مولوی در مثنوی معنوی [دفتر پنجم ابیات 3973 به بعد] بیانگر همان حال است:
رازهـا را می‌کنـد حــق آشکار
چون بخواهدرُست تخم بد مکار
آب و ابر و آتش و این آفتاب
راز ها را می بـــرآرد از تــــراب
این بهـارِ نـو ز بعـد بـرگ ریز
هست بـرهــان وجـــود رستخیــر
در بهــار آن سِـرها پیـدا شـود
هرچه‌خوردست‌این‌زمین‌رسواشود
بـردمـد آن از دهـان و از لبـش
تـا پـدیـد آیـد ضمیـر و مذهبـش
سِـرّ بیـخ هـر درختی و خورش
جملگی پیـدا شـود آن بـر سَـرش
هرغمی‌کز وی تو دل آزرده‌ای
از خمـار مـی بـود کان خورده‌ای
لیک‌کی دانی‌که آن رنج خمار
از کدامیـن می بـرآمــد آشکار؟
این خمار اشکوفه‏ آن دانه است
آن شناسد که آگه و فرزانه است