4 - مصدر «فرش» دلالت بر گستردگی می‌کند. مثل زیلوی زیرانداز و فرش مصطلح. بارها در قرآن به گستراندن خشکی‌های زمین، پس از آنکه میلیون‌ها سال زیر آب بوده، اشاره شده است [ذاریات 48 (51:48) و بقره 22 (2:22) ]. به پشت اسب و قاطر هم که بر آن می‌نشینند فرش گفته می‌شود. همسران نیز فراش یکدیگرند که موجبات آسایش و اسکان در خانه و خانواده را برای هم فراهم می‌کنند. اما پروانه را هم به دلیل نازکی و گستردگی بال‌ها، یا پراکندگی‌اش در اطراف چراغ، فَراش می‌گویند، همچنین ملخ را به دلیل پراکندگی گسترده‌اش در مهاجرت.
«مَبْثُوثِ» از ریشه «بثّ» [پراکندن و منتشر ساختن]، دلالت بر پراکندگی بی‌نظم ذرات ناشی از انفجار و منتشر شدن آن به اطراف می‌کند. قرآن گسترش موجودات زنده و آدمیان در اطراف و اکناف زمین را با فعل «بثّ» بیان کرده است [بقره 164 (2:164) ، نساء 1 (4:1) ، لقمان 10 (31:10) ، شورا 29 (42:29) و جاثیه 4 (45:4) ]، حزن و اندوهی را نیز که توان صبر و تحمل از آدمی می‌برد و با درد دل کردنش آن را پراکنده می‌سازد بث می‌گویند: یوسف 86 (12:86) - «قَالَ إِنَّمَا أَشْکُو بَثِّی وَحُزْنِی إِلَى اللهِ...».