الَّتِي تَطَّلِعُ عَلَى الْأَفْئِدَةِ
[آتشی] که بر دلها چیره می‌شود.9
9 - «تَطَّلِعُ» همان طلوع [از افق سر زدن خورشید و به تدریج چیره شدن بر طبیعت] است. در باب افتعال آمدن آن، نوعی پذیرش [مثل اشتعال] و مبالغه را می‌رساند. خُلق و خوی خودپرستانِ خردکننده شخصیت دیگران، به تدریج همچون طلوع خورشید بر روح و روان آنان چیره می‌شود و همه وجودشان را فرا می‌گیرد.