1 - آرمان، هدف و مقصود مشترک، مهم‌ترین عامل همبستگی میان آحاد یک قوم و ملت محسوب می‌شود. قبایل پراکنده در سراسر شبه جزیره عربستان همواره در جنگ و ستیز و قتل و غارت یکدیگر بودند، به استثنای حریم مکه که به حرمت کعبه و در سایه امنیت آن، دشمنان دیرینه می‌توانستند درکنار هم به داد و ستد و عبادت بپردازند.
با ظهور پیامبر اسلام و نزول قرآن الفتی که اختصاص به قریش و حریم محدود مکه داشت، به تدریج تعمیم و توسعه پیدا کرد و قبایل متخاصم تمام شبه جزیره را با یکدیگر پیوند داد و به نعمت آیین صلح و آشتی اسلام با یکدیگر برادر شدند [آل‌عمران 103 (3:103) ]، چنان برادری و الفتی که به بهای همه ثروت‌های زمین هم ممکن نبود: انفال 63 (8:63) - «وَأَلَّفَ بَیْنَ قُلُوبِهِمْ لَوْ أَنْفَقْتَ مَا فِی الْأَرْضِ جَمِیعًا مَا أَلَّفْتَ بَیْنَ قُلُوبِهِمْ وَلَٰکِنَّ اللهَ أَلَّفَ بَیْنَهُمْ...».
برای تداوم چنین اتحاد و الفتی میان دوست و دشمن، خداوند یکی از موارد هشتگانه بودجه ملی [بیت‌المال] را اختصاص به جذب دلها «مُؤَلَّفَهِ قُلُوبُهُم»[توبه 60 (9:60) ] داده است. در زبان عربی هزار «اَلْف» نامیده می‌شود که نمادی است از اُلفت میان آحاد!