فَذَلِكَ الَّذِي يَدُعُّ الْيَتِيمَ
این همان کسی است که یتیم را [با تندی و توهین از خود] میراند.2
2 - یکی از معضلات پیچیده جامعه قبیلگی معاصر پیامبر اسلام، فقدان دولت مرکزی و سازمانهای حمایت کننده اجتماعی، همچون پرورشگاه، برای اداره زندگی زنان بیوه و فرزندانی بود که سرپرست خود را در جنگها از دست میدادند، بنابراین اداره زندگی یتیمان در روزگار فقر و جهل، نیازی فوری و مبرمترین وظیفه اجتماعی به شمار میرفته است.
مسئله یتیمان در 22 آیه قرآن از زوایای مختلفی مثل: مراقبت از اموال آنان، اصلاح امورشان، اطعام، انفاق و احسان به آنان آمده که عمدتاً جنبه مادّی دارد، اما در چند آیه هم به اکرام و احترام و مهرورزی نسبت به آنان توصیه و قهر و درشتی نهی شده است از جمله: « کَلاَّ بَلْ لا تُکْرِمُونَ الْیَتِیمَ» [فجر 17 (89:17) ]، «أَلَمْ یَجِدْکَ یَتِیمًا فَآوَى... فَأَمَّا الْیَتِیمَ فَلا تَقْهَرْ» [ضحی 6 (93:6) و 9 (96:9) ].