4 - از تقابلی که قرآن میان تصدیق و تکذیب و صلّی و تولّی در سوره قیامه 31 (75:31) و 32 «فَلا صَدَّقَ وَلا صَلَّىٰ وَلَٰکِنْ کَذَّبَ وَتَوَلَّىٰ» قرار داده است، می‌توان دریافت که معنای صلّی روی آوردن و اقبال، و تولّی پشت کردن و دور شدن است. در صلوات نیز، که هم‌ریشه صلات است، معنای توجّه، روی آوردن و تأیید غلبه دارد.
با این تعریف صلوات خدا و فرشتگان بر پیامبر و بر همه مؤمنین [احزاب آیات 43 (33:43) و 56]، رویکرد توأم با رحمت و هدایت بر آنها، و صلوات مؤمنین بر پیامبر، رویکرد توأم با توجه و تعلیم از سنّت او به عنوان «اسوه حسنه» می‌باشد. شکر هر نعمتی استفاده بهینه از آن در سپاس از خداوند نعمت‌بخش و خدمت به خلق اوست. پیامبری که نعمت کوثر را دریافت داشته، لازمه‌اش رویکرد نزدیک‌تر به او و جاری ساختن این نعمت برای پیروان است. از آنجایی که این سوره در اوایل سال اول بعثت نازل شده و هنوز شکل و زمان و ارکان نماز تشریع نشده بود، باید منظور از صلوه همان برقراری ارتباط معنوی با خدا باشد.

5 - گویا به قربانی کردن شتر «نحر» و به قربانی کردن گوسفند و غیره «ذبح» گفته می‌شود. در قرآن آمده است قربانی کردن شتر چاق از شعائر الهی است [حج 36 (22:36) - وَالْبُدْنَ جَعَلْنَاهَا لَکُمْ مِنْ شَعَائِرِ اللهِ...]. همانطور که همه مناسک حج جنبه سمبلیک و نمادین دارد، قربانی کردن شتر نیز نماد حداکثر تقرّب به خداست که فرمود: «هرگز به نیکی نمی‌رسید مگر از آنچه دوست دارید انفاق کنید» [آل‌عمران 92 (3:92) ]. قربانی کردن شتر فربه متناسب با کوثر فزاینده است.