19- در این آیه دو بار به جای قولهم [سخن و گفتارشان]، «دَعْوَاهُمْ» آمده است. دعا در نظر اکثر مردم، همان درخواست و خواندن خدا برای برآوردن حاجات است، اما در «سُبْحَانَکَ» یا «الْحَمْدُ لِلّهِ» چیزی درخواست نشده است، به نظر می‌رسد برای بهشتیان، که به همه حاجات خود رسیده‌اند، مطلوبی جز ستایش و حمد محبوب و معشوق باقی نمی‌ماند؛ تسبیح و تنزیه و تقدیس خدا [سُبْحَانَکَ...] از هر کوته نظری و بدخداشناسی دنیائی، و حمد و ستایش او [الْحَمْدُ لِلّهِ...] برای صدق وعده‌اش در آخرت و نعمات بی‌کران اوست. در این صورت حرف و حدیث و سخنی نمی‌ماند جز وصف یار.

20- «سلام» ماهیت تحیتی است که به بهشتیان تقدیم می‌گردد. اگر معنای تحیت «زنده باد» و دعای طول عمر باشد، هر زندگی و طول عمری ارزش ندارد؛ سلامت بودن از هر عیب و نقص است که به آن ارزش می‌دهد.

21- حمد خدا گفتن بهشتیان در آخرت را قرآن در مواردی دیگر بیان کرده است. از جمله: فاطر 34 (35:34) ، زمر 74 (39:74) و 75، اعراف 43 (7:43) .