وَلَوْ يُعَجِّلُ اللَّهُ لِلنَّاسِ الشَّرَّ اسْتِعْجَالَهُم بِالْخَيْرِ لَقُضِيَ إِلَيْهِمْ أَجَلُهُمْ فَنَذَرُ الَّذِينَ لَا يَرْجُونَ لِقَاءَنَا فِي طُغْيَانِهِمْ يَعْمَهُونَ
اگر خدا برای مردم در طلب بدی [=کیفر گناه] به همان شتابی که آنها برای طلب خیر [=مال و منافع دنیائی] دارند شتاب می‌کرد، اجل‌شان زودتر فرا می‌رسید [و به عواقب اعمال‌شان هلاک می‌شدند]، پس [به این دلیل که به بندگان تا پایان عمر مهلت بخشیده] کسانی را که به لقای ما امید [=باور و انتظار] ندارند، در طغیان‌شان به حال خود سرگشته رها می‌سازیم. 22
22- عَمَهْ، را سرگردانی و تحیر و بلاتکلیفی در زندگی، همچون ره گم کردگان، گفته‌اند. این کلمه که هفت بار در قرآن تکرار شده، تماماً درباره کافران و منافقان است.