30- این مثال به گونه‌ای دوجانبه [مشابهت آدمی با طبیعت] بیان شده تا مخاطب در مثال باقی نمانده و وضع خود را ببیند. ذکر «أَهْلُهَا»، هم کشاورزان و باغداران را تداعی می‌کند، و هم اهل دنیا و وابستگان به زمین و زندگی را.

31- ضمائر متکلم مع‌‌الغیر: أَنزَلْنَاهُ، أَمْرُنَا، فَجَعَلْنَاهَا، نُفَصِّلُ [به جای ضمیر متکلم وحده]، نشانگر نقش نظامات طبیعت طبق مشیّت و فرمان خداست. ما آدمیان عادت کرده‌ایم حوادث را اتفاقی بدانیم، می‌گوئیم زلزله‌ای شد، سیلی آمد، طوفانی درگرفت و... اما قرآن، به دلیل مسبب الاسباب بودن خدا و جریان داشتن تحولات به فرمان او، همه آنها را به خدا [با ضمیر جمعی «نا»] نسبت داده است. قابل توجه این که در این سوره 50 بار خداوند خود را با ضمیر جمعی [نا] معرفی کرده اما در هیچ آیه‌ای، ضمیر فردی از خود سخن نگفته است!

32- «لَّمْ تَغْنَ»، از ریشه «غَنَی»، دلالت بر بی‌نیاز و خودکفا زیستن در مکانی می‌کند. جالب اینکه این آیه تنها موردی است که چنین فعلی به گیاهان نسبت داده شده است [که هرگز احساس خودکفائی نمی‌کنند]، بقیه موارد، تماماً درباره اقوام هلاک شده‌ای که احساس بی‌نیازی به خدا می‌کردند، با جمله «کَأَنْ لَمْ یَغْنَوْا فِیهَا» آمده است [اعراف 92 (7:92) ، هود 68 (11:68) و 99 (11:99) ]. یعنی هدف از مثال، خود انسان است.