إِلَيْهِ مَرْجِعُكُمْ جَمِيعًا وَعْدَ اللَّهِ حَقًّا إِنَّهُ يَبْدَأُ الْخَلْقَ ثُمَّ يُعِيدُهُ لِيَجْزِيَ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ بِالْقِسْطِ وَالَّذِينَ كَفَرُوا لَهُمْ شَرَابٌ مِّنْ حَمِيمٍ وَعَذَابٌ أَلِيمٌ بِمَا كَانُوا يَكْفُرُونَ

بازگشت شما به سوی اوست [=نه معبودان خیالی]، وعده خدا حق است [=تردیدی در تحقق آن نیست]؛ اوست که آفرینش را آغاز می‌کند، سپس بازش می‌گرداند 8 [و چرخه زندگی و مرگ و تداوم و تکامل حیاتی را تا قیامت پدید می‌آورد] تا کسانی را که ایمان آورده و کارهای شایسته کردند به عدالت پاداش دهد و برای کسانی که کفر ورزیدند [=به حقایق پشت کردند]، به خاطر انکار مستمرشان، 9 نوشیدنی از آب جوشان و عذابی دردناک است.10

8- صحنه طبیعت، به خصوص در بهاران، جلوه‌گاه همین تجدید حیات در رستاخیز گیاهان است. در آیه 34 این سوره (10:34) بر همین قدرت آفرینش و بازگرداندن آن تأکید می‌کند [قُلْ هَلْ مِنْ شُرَکَائِکُمْ مَنْ یَبْدَأُ الْخَلْقَ ثُمَّ یُعِیدُهُ قُلِ اللهُ یَبْدَأُ الْخَلْقَ ثُمَّ یُعِیدُهُ فَأَنَّى تُؤْفَکُونَ].

9- جمله: «بِمَا کَانُواْ یَکْفُرُونَ» دلالت بر استمرار و همیشگی بودن انکارشان می‌کند، نه انکاری موردی و موقّت.

10- نکره آمدن کلمات: «شَرَابٌ مِّنْ حَمِیمٍ وَعَذَابٌ أَلِیمٌ»، دلالت بر ناشناخته بودن آن برای آدمیان از منظر شناخت دنیائی می‌کند.