وَلَوْ أَنَّ لِكُلِّ نَفْسٍ ظَلَمَتْ مَا فِي الْأَرْضِ لَافْتَدَتْ بِهِ وَأَسَرُّوا النَّدَامَةَ لَـمَّا رَأَوُا الْعَذَابَ وَقُضِيَ بَيْنَهُم بِالْقِسْطِ وَهُمْ لَا يُظْلَمُونَ
و اگر همه آنچه در زمین است برای هر آن کس که ستم کرده باشد [و بخواهد برای نجات خود از دوزخ] آن را فدیه دهد، [از او پذیرفته نخواهد شد] و آنگاه که [منکران] عذاب را ببینند، پشیمانی خود پنهان می‌کنند [تا به گمان‌شان معلوم نشود گناهکارند]؛ 56 و [در آن روز] میان‌شان به عدالت داوری خواهد شد و مورد ستم قرار نخواهند گرفت.
56- فعل «أَسَرُّواْ»، از اضداد است و بر حسب مورد، معنای پنهان ساختن یا آشکار کردن می‌دهد. اظهار پشیمانی یا اخفای آن هنگام مشاهده عذاب [که در سوره سبا آیه 33 (34:33) نیز آمده است]، هم بر ندامت درونی دلالت می‌کند، و هم بر سرپوش گذاشتن بیرونی آن، که فرافکنی ناخودآگاه نفسانی به شمار می‌رود.