14- به راستی چه ارتباطی میان شناخت آیات خدا در طبیعت، مثل گردش شب و روز و آنچه خدا در آسمان‌ها و زمین آفریده، با «تقوی» وجود دارد؟ قرآن علاوه بر آیات تکوینی در کون و مکان، شناخت آیات تشریعی قرآن و کتاب‌های پیشین را نیز مشروط به «تقوی» کرده است. مثل بقره 2 (2:2) - ذَلِکَ الْکِتَابُ لا رَیْبَ ۛ فِیهِ ۛ هُدًى لِلْمُتَّقِینَ. یا آل‌عمران 138 (3:138) - هَذَا بَیَانٌ لِلنَّاسِ وَهُدًى وَمَوْعِظَهٌ لِلْمُتَّقِینَ. علاوه بر آن، قرآن را تذکری برای متقین [حاقه 48 (69:48) ] و موعظه‌ای برای متقین [بقره 66 (2:66) ، آل‌عمران 138 (3:138) ، مائده 46 (5:46) ، نور 34 (24:34) ] قرار داده است. تورات نیز فرقان و ضیاء و ذکری برای متقین بود [انبیاء 48 (21:48) ].
تقوا، همان تسلط بر نفس و مهار خشم و شهوت و جاه و مقام طلبی‌های به تحریکات شیطانی است، تا چنین حجاب‌هائی از چشم بصیرت آدمی برکنار نشود و تزکیه نفس صورت نگیرد، نمی‌توان نشانه‌های ربّ را در آفاق و انفس ببیند. این پاسخی است به این سؤال که چرا بسیاری از دانشمندان علوم طبیعی، که بهتر از بقیه به شناخت جهان توفیق یافته‌اند، نشانه‌ای از خدا در آن نمی‌بینند؟