64- «تُفِیضُونَ»، از ریشه «فیض»، نوعی جوشش و روانه شدن با همه وجود است که به گونه‌ای غفلت از غیر را می‌رساند. مثل کسی که در کارش غرق شده و ششدانگ حواسش به آن است. همچنانکه درباره حرکت به سوی عرفات در ایام حج گفته است: دسته جمعی [بدون تکروی] سیل‌وار به همراه مردم به سوی عرفات حرکت کنید: بقره 199 (2:199) - ثُمَّ أَفِیضُوا مِنْ حَیْثُ أَفَاضَ النَّاسُ...

65- وصف اصغر و اکبر معمولا درباره «ابعاد» به کار می‌رود، نه درباره «اوزان» و سبکی و سنگینی آن.

66- کلمه «مبین» [و مبیناً] جمعاً 119 بار در قرآن تکرار شده است. این صفت که به موضوعات متنوعی مثل: ضلال، نذیر، عدو، سحر، سلطان، بلاء و... نسبت داده شده، در 12 مورد مشخصاً صفت «کتاب» شمرده شده است. [مائده 15 (5:15) ، انعام 59 (6:59) ، یونس 61 (10:61) ، هود 6 (11:6) ، یوسف 1 (12:1) ، شعراء 2 (26:2) ، نمل 1 (27:1) و 75 (27:75) ، قصص 2 (28:2) ، سبا 3 (34:3) ، زخرف 2 (43:2) ، و دخان 2 (44:2) ] معنای مبین، برحسب موقعیت نحوی [لازم یا متعدّی] آشکار یا آشکار‌کننده است. در موارد 12 گانه فوق به نظر می‌رسد هر گاه کتاب هستی مراد باشد، معنای واضح و آشکار در آن غلبه دارد. در آیه 75 سوره نحل (16:75) نیز از «کتاب مبین» سخن گفته است که منظور همان کتاب علم خدا و حافظه هستی است که هیچ تر و خشکی غایب از آن نیست [انعام 59 (6:59) ] و هر غایبی در آن حاضر است [نمل 75 (27:75) ].