فَمَا آمَنَ لِـمُوسَى إِلَّا ذُرِّيَّةٌ مِّن قَوْمِهِ عَلَى خَوْفٍ مِّن فِرْعَوْنَ وَمَلَئِهِمْ أَن يَفْتِنَهُمْ وَإِنَّ فِرْعَوْنَ لَعَالٍ فِي الْأَرْضِ وَإِنَّهُ لَـمِنَ الْمُسْرِفِينَ
پس [در جریان مصاف حق و باطل] جز فرزندانی [=نسل جوان و نوخواسته‌ای] از قومش، 92 [بقیه بنی‌اسرائیل] در فضای ترس از فرعون و مقامات [مسئولین حکومتی] او از بیم آنکه [مبادا] شکنجه‌شان دهند به موسی ایمان نیاوردند. به راستی که فرعون در آن سرزمین سرکشی [متکبرانه ای] می‌کرد و بی‌تردید [در ستمگری] از حدّ گذشته بود. 93
92- ذکر کلمه «ذُرِّیَّهٌ» به جای ولد [فرزند] در این آیه نشان از نسل نو و جوانان مساعدی دارد که به رغم جوّ پلیسی به موسی ایمان آوردند.
93- «سَرَفَ» ضدّ میانه‌روی و تعادل، و مسرفین همان متجاوزین‌اند که از حدّ اعتدال خارج می‌شوند. همانطور که مصرف زیاد یا پُرخوری اسراف محسوب می‌شود، اختصاص دادن امکانات یک کشور به خود، اسراف مهم‌تری است که از این منظر قرآن سه بار فرعون و آل فرعون را از مسرفین شمرده است [یونس 83 (10:83) ، غافر 43 (40:43) و دخان 31 (44:31) ].