وَجَاوَزْنَا بِبَنِي إِسْرَائِيلَ الْبَحْرَ فَأَتْبَعَهُمْ فِرْعَوْنُ وَجُنُودُهُ بَغْيًا وَعَدْوًا حَتَّى إِذَا أَدْرَكَهُ الْغَرَقُ قَالَ آمَنتُ أَنَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا الَّذِي آمَنَتْ بِهِ بَنُو إِسْرَائِيلَ وَأَنَا مِنَ الْمُسْلِمِينَ
و بنی‌اسرائیل را از آن رود [=نیل] گذراندیم، پس فرعون و سپاهش [با آگاه شدن از فرار شبانه آنها] به قصد ستم و تجاوز به تعقیب‌شان پرداختند، 97 تا سرانجام غرقاب فرعون را فرا گرفت [و در آن حال] گفت: باور کردم که هیچ معبودی جز آنکه بنی‌اسرائیل به او ایمان آورده‌اند نیست و من از تسلیم شدگان هستم.
97- در مفهوم «بَغْیًا»، طلب و تمایل و قصد ستم و برتری طلبی وجود دارد و در مفهوم «عَدْوًا»، تجاوز از حد و زیاده روی. ترکیب این دو حالت در آیه 173 بقره (2:173) نیز آمده است، آنگاه که خوردن محرمات چهارگانه را در شرایط اضطرار مجاز شمرده است، مشروط بر آنکه نه طلب و تمایلی به اینکار باشد، و نه بیش از حداقل لازم خورده شود [...فَمَنِ اضْطُرَّ غَیْرَ بَاغٍ وَلا عَادٍ فَلاَ إِثْمَ عَلَیْهِ...].