5 - نام «صَمَد» فقط در همین آیه قرآن آمده و دو آیه بعد به سادگی آن را معنا کرده‌اند: «لَمْ یَلِدْ وَلَمْ یُولَدْ وَلَمْ یَکُنْ لَهُ کُفُوًا أَحَدٌ». در کلمه صمد به نوعی مفهوم پُر و فشرده و نفوذناپذیر بودن، مثل سنگ محکم و صاف، وجود دارد که به صورت مجازی نشانگر بی‌نیازی مطلق از غیر می‌باشد.حال آنکه همه موجودات در حیات و حرکت و رشد و کمال خود دست نیاز به سوی خدا دارند [رحمن 29 (55:29) ]، انسانها نیز فقیر فضل و کرم اویند [فاطر 15 (35:15) ]، آهنگ کوی کمال او دارند و معبود و مهتر و مقصد و مقصودی جز او نمی‌پویند. از این روی مفهوم «قصد کردن» در کلمه «صمد» غلبه کرده است. برحسب روایاتی که از بزرگان نقل شده، صمد بودن خدا مساوی است با: بی‌نیازی از اکل و شرب، خستگی و خواب، تغییر و تحوّل، ترکیب و تکثیر، تجزیه و توالد و...