6 - پس از اشاره به معبود فطری «هو»، و ذکر نام جلاله «الله»، که نشانگر یکتایی اوست، آنگاه تکرار این نام با وصف جامع «صمد»، که از بُعد ایجابی بی‌نیازی مطلق و بی‌نهایت بودن او را از همه جهات می‌رساند، اینک از بُعد سلبی باورهای مشرکین و اهل کتاب را در فرزند خدا شمردن فرشتگان و انبیاء، و ادعای انتساب به او را تحت عناوین: سایه خدا، روح خدا، فرّه ایزدی و مشابه آن مردود می‌شمارد. ‌خدا نه منشأ ولادت و تجزیه و ترکیب و تأثیر است، و نه از چیزی به وجود آمده است. جهان هستی به اراده و علم او پدید آمده و پایدار به هموست. نه موجودی مادی از او متولد می‌شود [همچنانکه گیاه از زمین، آب از چشمه، میوه از درخت و...] و نه موجودی لطیف مثل روح [همچون حواس پنجگانه بشری و آثار آنها]، نه خواب و خستگی بر او عارض می‌شود، نه غم و شادی، بیم و امید، تشنگی و گرسنگی. نام صمد کمال مطلق را در همه ابعاد شامل می‌شود.