3- ملوکیت یکی از رئوس مثلث توحید است. مشتقات این کلمه مثل: مَلِک [پادشاه]، مِلک، مُلک، مالک، ملائکه و... جمعاً 206 بار در قرآن تکرار شده است که رقم قابل ملاحظه‌ای می‌باشد. «مالک» بودن خدا، قدرت و توانایی او را در تصرف و حکم‌رانی بر جهان هستی نشان می‌دهد. این جمله که: مُلک آسمان‌ها و زمین منحصراً متعلق به خداست [وَلِلَّهِ مُلْکُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْض- لَهُ مُلْکُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ] 22 بار در قرآن آمده است . همچنین تأکیداتی مثل: بِیَدِهِ الْمُلک [ملک به دست قدرت اوست]، وَلَمْ یَکُنْ لَهُ شَرِیکٌ فِی الْمُلْکِ [شریکی برای او در ملک نیست] چنین توانایی مطلقی را تبیین می‌کند. اگر هم کسی سهمی از ملک برده و بر جزیی از آن تصرف داشته باشد، موهبتی است که موقتاً خدا در اختیارش قرارداده: وَاللهُ یُؤْتِی مُلْکَهُ مَنْ یَشَاءُ [خدا ملکش را به هرکه بخواهد- طبق نظاماتی- می‌دهد]. معنای ملک در اینجا همان فرماندهی و حکمرانی است.
در قرآن خدا مَلِک هم نامیده شده است، که مفهوم «پادشاه جهان هستی» دارد. آنهم پادشاه مطلق بی‌نهایت مقتدر [مَلِیکٍ مُقْتَدِر]. امّا از آنجایی که در طول تاریخ معمولاً پادشاهان به ناحق به قدرت رسیده‌اند، او «مَلِک الحَقّ» [پادشاه بر حق] نامیده شده و از آنجایی‌که اغلب سلاطین و زمامداران به دلیل سوء استفاده از قدرت، ناپاک و فاسد بودند، خداوند «مَلِکُ القُدُّوس» [پادشاه بی نهایت پاک] معرفی شده است. پس بی‌جهت نیست که آخرین سوره قرآن با پناه بردن به چنین پادشاهی حُسن ختام پیدا می‌کند.
او تنها ملک الناس [حکمران مردم] در دنیا نیست، روز جزا نیز بر حکم و فرمان او جریان دارد و او «مالک یوم الدین» [حکم کننده و داور روز پاداش] است. اگر موقتاً در دنیا اختیار و اراده‌ای در انتخاب به ما عنایت کرده ، ملوکیت مطلق‌اش در آخرت متجلی می‌گردد. «لِمَنِ الْمُلْکُ الْیَوْمَ لِلَّهِ الْوَاحِدِ الْقَهَّارِ» [مالکیت امروز از آنِ کیست؟ از آنِ خداوند یکتای چیره].
اگر کسی مالکیت مطلق همه چیز را در انحصار خدا بداند و اصالتی برای مالکیت‌های اعتباری ارباب قدرت و ثروت و سرمایه‌اندوزان دنیاپرست قائل نباشد، گام مهمی در شناخت مثلث توحید برداشته است.