وَمَا ظَلَمْنَاهُمْ وَلَكِن ظَلَمُوا أَنفُسَهُمْ فَمَا أَغْنَتْ عَنْهُمْ آلِهَتُهُمُ الَّتِي يَدْعُونَ مِن دُونِ اللَّهِ مِن شَيْءٍ لَّمَّا جَاءَ أَمْرُ رَبِّكَ وَمَا زَادُوهُمْ غَيْرَ تَتْبِيبٍ
ما بر آنها [در عذاب و انقراض‌شان] ظلم نکردیم، بلکه خود به نفس خویش ستم کردند، و آنگاه که فرمان [عذاب] پروردگارت رسید، معبودانی که به جای خدا [برای برآوردن حاجات خود] می‌خواندند، سودی به حال‌شان نداشت و جز به زیان‌شان نیفزود. 112
112- «تَتْبِیبٍ» از ریشه «تَبَبَ»، خسران و زیان مستمر است. آنچنان که فرمود: ...وَمَا کَیْدُ فِرْعَوْنَ إِلاَّ فِی تَبَابٍ [غافر 37 (40:37) ] و یا: تَبَّتْ یَدَا أَبِی لَهَبٍ وَتَبَّ [مسد 1 (111:1) ]. تتبیب [در باب تفعیل، مثل: تشکیل و تمرین] به خود گرفتن و استمرار این زیان را می‌رساند.