قَالُوا يَاصَالِـحُ قَدْ كُنتَ فِينَا مَرْجُوًّا قَبْلَ هَذَا أَتَنْهَانَا أَن نَّعْبُدَ مَا يَعْبُدُ آبَاؤُنَا وَإِنَّنَا لَفِي شَكٍّ مِّمَّا تَدْعُونَا إِلَيْهِ مُرِيبٍ
ـ [منکران] گفتند: ای صالح! تو قبلا میان ما مایه امید بودی 72 [و فکر می‌کردیم در آینده حامی بزرگی برای آئین خود خواهی شد]؛ آیا ما را از عبادت آنچه پدرانمان می‌پرستیدند نهی می‌کنی؟ ما نسبت به آنچه ما را بدان می‌خوانی سخت در شک و تردیدیم.
72- همچنان که پیامبر اسلام را قوم او قبل از رسالت اهل امانت و صداقت می‌شناختند، صالح را قوم او پیش‌تر مایه امید و چشم و چراغ مردم می‌دانستند.