إِنَّ إِبْرَاهِيمَ لَحَلِيمٌ أَوَّاهٌ مُّنِيبٌ
به راستی که ابراهیم بردباری دلسوز و بازگشت کننده [به درگاه خدا، بدون کوچکترین غفلتی] بود. 83
83- «أَوَّاهٌ» صیغه مبالغه از ریشه «اُوِّهِ» [سخنی که در تأسف و تأثر ادا می‌شود] به کسی گفته می‌شود که دارای احساسات لطیفی است و در دعا و تضرّع به درگاه خدا حضور قلبی خاضعانه دارد و بسیار می‌گرید. منیب نیز کسی است که مراقبت دائمی بر رفتار خود دارد و پس از هر خلاف و خطائی به خدا باز می‌گردد، گوئی همچون زنبور عسل [نوب] که یکسره در حال رفت و آمد به کندوست، از خدا دور نمی‌شود و بازگشتش همواره به اوست.