2- واژه قرآن در اصل مصدر است، به معنی خواندن، از ریشه «قـَرَءَ»، و به آنچه بر پیامبر مکرم اسلام نازل شده، به اعتبار آن که متنی خواندنی است، قرآن گفته می‌شود [به سوره قیامه آیات 17 (75:17) و 18 نگاه کنید]. «عربی» نیز وصفی است برای قرآن، به معنای فصیح و روشن که واژه مقابل آن «عجمی» به معنای گنگ و نامفهوم است. اِعراب گذاری کلمات نیز برای روشن کردن آنها در تلفظ با حرکت گذاری علامات می‌باشد

3- معنای ریشه‌ای کلمه «عقل» حفظ و نگهداری است. تفکر یعنی اندیشه کردن در امور. محصول اندیشه، «علم» است. اما حفظ و نگهداری و کاربرد علم، تعقل نامیده می‌شود و عاقل کسی است که از دانش خود در مسیر درست استفاده کند.