28- «مراوده» همچون مرید و اراده، از ریشه «رَوَدَ» می‌باشد که در باب مفاعله [مراوده]، دلالت بر قصد و اراده‌ای برای تغییر اراده دیگر می‌کند. چنین طلب و تلاشی معمولا با لطائف ‌الحِیل، یعنی شیوه‌های لطیف و ظریف برای تصرّف دل طرف مقابل یا با تحکم و تجاوز انجام می‌شود. از هشت باری که واژه مراوده در قرآن آمده، هفت مورد آن [آیات 23، 26، 30، 32، 51 و 61 از سوره یوسف] در ارتباط با قصد همسر فرعون در کامجوئی از یوسف، یا قصد برادران یوسف برای جلب رضایت و فریب پدرشان می‌باشد. مورد دیگر به قصد قوم لوط برای زشتکاری نسبت به مهمانان پیامبرشان نسبت داده شده است [قمر 37 (54:37) ]. جالب آنکه قرآن غلبه بر قلوب منکران و جذب دل آنان را «رُویدا» نامیده [طارق 17 (86:17) - فَمَهِّلِ الْکَافِرِینَ أَمْهِلْهُمْ رُوَیْدًا] که از ریشه اراده و نوعی حکمت و هنرمندی در تغییر دل‌های مخالف می‌باشد.

29- در آیه 21 خواندیم (12:21) که عزیز مصر وقتی یوسف را خرید و به خانه برد، به همسرش سفارش کرد: «أَکْرِمِی مَثْوَاهُ» [مقام او را گرامی دار].

30- «فِلاح» را رستگاری، موفقیت و به نجات و پیروزی رسیدن ترجمه کرده‌اند. ریشه این کلمه «فَلَحَ»، تداعی کننده شکافتن موانع برای انجام کار و پیشروی در مسیر است. در زبان عربی کشاورز را به خاطر شکافتن و شخم زدن زمین «فلاّح»، و کشاورزی را «فلاّحت» می‌گویند. به همین نحو دریانورد را نیز که دریا را می‌شکافد و پیش می‌رود فلاّح می‌نامند.
کشاورز با شخم زدن زمین، امکان تنفس به زمین می‌دهد تا دانه نهاده شده در آن، از دل خاک به افلاک سر کشد و در پرتو نور خورشید بالنده و بارور گردد. دانه قدسی آدمی نیز اگر از بار سنگین وابستگی‌های مادّی، به مدد تزکیه نفس آزاد گردد، در هوای ایمان و معنویت، به رشد و تعالی می‌رسد. قَدْ أَفْلَحَ مَنْ زَکَّاهَا وَقَدْ خَابَ مَنْ دَسَّاهَا [سوره شمس آیه 9 و 10]. تأکید «إِنَّهُ لاَ یُفْلِحُ» هفت بار در سوره تکرار شده است؛ به ترتیب، درباره ظالمون [4 بار]، کافرون [2 بار]، و مجرمون [1 بار].