مَا تَعْبُدُونَ مِن دُونِهِ إِلَّا أَسْمَاءً سَمَّيْتُمُوهَا أَنتُمْ وَآبَاؤُكُم مَّا أَنزَلَ اللَّهُ بِهَا مِن سُلْطَانٍ إِنِ الْحُكْمُ إِلَّا لِلَّهِ أَمَرَ أَلَّا تَعْبُدُوا إِلَّا إِيَّاهُ ذَلِكَ الدِّينُ الْقَيِّمُ وَلَكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لَا يَعْلَمُونَ
آنچه به غیر خدا می‌خوانید، جز نام‌هائی [بی مسمّی] نیستند که شما و پدران‌تان آنها را نامیده‌اید 49 [=صفاتی برای آنها به خیال خود قائل شده‌اید]، خدا هیچ دلیل و برهانی برای آنها قرار نداده است، حکم، تنها از آن خداست، فرمان داده که جز او را بندگی نکنید، این است دین برپا دارنده 50 اما بیشتر مردم نمی‌دانند.
49- منظور از اسم گذاشتن روی خدایان فرضی، لفظ و عنوان نیست، بلکه نقش و صفتی قائل شدن برای آنهاست، مثل خدای جنگ [زئوس] الهه عشق و انواع معبودان باطل که آدمیانی چنین فرض کرده و متولیانی با این مدّعیات بر مردم سلطه یافته‌اند. سوره‌های اعراف 71 (7:71) ، نجم 23 (53:23) و 27 (53:27) اشاره به همین اسامی بی‌مسمّی دارد که آدمیان قرار داده‌اند.
50- «دِینُ الْقَیِّمُ»، آئینی است که بندگان را از پستی و پلشتی شرک و جهالت برپا می‌دارد و به قیام و شکوفائی می‌رساند.