وَلَمَّا فَتَحُوا مَتَاعَهُمْ وَجَدُوا بِضَاعَتَهُمْ رُدَّتْ إِلَيْهِمْ قَالُوا يَاأَبَانَا مَا نَبْغِي هَذِهِ بِضَاعَتُنَا رُدَّتْ إِلَيْنَا وَنَمِيرُ أَهْلَنَا وَنَحْفَظُ أَخَانَا وَنَزْدَادُ كَيْلَ بَعِيرٍ ذَلِكَ كَيْلٌ يَسِيرٌ
و چون بارهای خویش گشودند، کالاهای خود را که به آنها برگردانده شده بود [با شگفتی در میان گندم‌ها] یافتند و گفتند: ای پدر، [بهتر از این] دیگر چه می‌خواهیم؟ این هم کالاهای‌مان که به ما برگردانده شده [پس اگر اجازه بدهی، با همین سرمایه بار دیگر] برای خانواده‌مان نان‌آوری می‌کنیم 69 و برادرمان را هم حفظ می‌کنیم و [به اندازه] بار یک شتر نیز سهمیه‌ای افزون می‌گیریم، چنین کاری [در مقابل کرم و سخاوت او اندک و] آسان است.
69- فعل «نَمِیرُ» از «میره» به معنای طعام است. معنای عامیانه آن نان‌آوری برای خانواده است.