قَالُوا أَإِنَّكَ لَأَنتَ يُوسُفُ قَالَ أَنَا يُوسُفُ وَهَذَا أَخِي قَدْ مَنَّ اللَّهُ عَلَيْنَا إِنَّهُ مَن يَتَّقِ وَيَصْبِرْ فَإِنَّ اللَّهَ لَا يُضِيعُ أَجْرَ الْمُحْسِنِينَ
ـ [با حیرت و هیجان] گفتند: آیا واقعاً تو خودت یوسف هستی [که از این راز باخبری]؟ 82 گفت: [آری] من یوسفم و این هم برادرم [بنیامین] است. خدا بر ما نعمت بزرگی بخشید، 83 مسلماً هر که [در برابر هوی و هوس‌ها و غرائز نفسانی] خویشتن‌داری کند و [در مقابل تحریکات شیطانی] مقاومت نماید، پس [کاری نیک انجام داده و] مسلماً خدا پاداش نیکوکاران را نادیده نخواهد گرفت.
82- تکرار ضمائر انت و انک و لام تأکید [لانت] در این آیه، ناباوری برادران یوسف را نسبت به موقعیت ممتاز او نشان می‌دهد.
83- منّت از ریشه «مَنّ»، نعمت بزرگی است که موجب رفع پریشانی فرد یا جامعه می‌شود. چه مادّی، چه غیر مادّی. آزاد کردن اسیر را هم قرآن منّت شمرده است [محمد 4 (47:4) ، ص 39 (38:39) ]. از نام‌های نیکوی خدا منّان است که بر بیکرانی نعمت‌های رهائی‌بخش او نسبت به بندگان، در انواع گرفتاری‌ها، حکایت می‌کند. چنین صفتی برای خدا نیکوست، چون حقیقت دارد، ولی منّت‌گذاری بندگان بر یکدیگر، نکوهیده است، چون هر آنچه دارند از آنِ خداست که به آنها امانت داده شده و چنین منّتی، اثر مثبت انفاق را خنثی می‌کند [بقره 264].