لَهُ دَعْوَةُ الْحَقِّ وَالَّذِينَ يَدْعُونَ مِن دُونِهِ لَا يَسْتَجِيبُونَ لَهُم بِشَيْءٍ إِلَّا كَبَاسِطِ كَفَّيْهِ إِلَى الْمَاءِ لِيَبْلُغَ فَاهُ وَمَا هُوَ بِبَالِغِهِ وَمَا دُعَاءُ الْكَافِرِينَ إِلَّا فِي ضَلَالٍ
تنها خداست که خواندنش [در ستایش یا سؤال] حقّ است [=اجابت شدنی و تحقّق یافتنی است] و کسانی که جز او را می‌خوانند، [آن معبودان] هیچ حاجتی را برای آنها اجابت نمی‌کنند.32 [آنانکه غیر خدا را می‌خوانند، مثال کارشان نیست جز] همانند کسی که دو دست خویش به سوی آب گشوده تا به لبان [تشنه‌اش] برساند. در حالی که [به دلیل سراب بودن] آبی به لبانش نمی‌رسد؛ و دعای کافران [=حاجت‌طلبی ناسپاسان] جز ناکامی در رسیدن به مقصود نیست.33
32- معنای «اجابت» خواسته‌ها، رفع موانع برای رسیدن به حاجات است. در زبان عربی به جهانگرد «جوّاب» می‌گویند که با طی طریق، مانع مسافت را برمی‌دارد. مانع ما برای رسیدن به حاجات خدائی، خودمان هستیم، با دور شدن از خودخواهی‌ها، مانع از بین می‌رود و به خواسته‌های خدائی خود می‌رسیم. به همین دلیل دعاهای به ظاهر غیر ممکنِ پیامبران اجابت شده است. ر.ک. به مقاله «اجابت دعا» در سه قسمت از همین قلم.
33- این جمله عیناً در آیه 50 سوره غافر (40:50) تکرار شده است. آیه 48 سوره فصلت (41:48) نیز همین موضوع را مطرح می‌سازد.