51- این امری بدیهی است که پیش از هر امتی، امت‌های دیگری زیسته و به نوبت گذشته‌اند، به نظر می‌رسد تذکر این مطلب، با توجه به آیات دیگر قرآن، یادآوری هدایتگر نداشتن این مردم در قرون و اعصار گذشته باشد و اینکه برای نخستین بار است که پیامبری در میان آنان ظهور می‌کند [ر ک به: قصص 46 (28:46) ، سجده 3 (32:3) و سبا 44 (34:44) ].

52- مشرکین معاصر پیامبر اسلام، به صراحتِ آیات متعددی از قرآن، [از جمله: عنکبوت 61 (29:61) و 63، لقمان 25 (31:25) ، زمر 38 (39:38) ، زخرف 9 (43:9) و 87 (43:87) ] به وجود خدا، خالقیت و رازقیت و علم و عزّت او معتقد بودند، اما این باوری ذهنی و ظاهری بود و نقش مستقیمی برای خدا، جز به واسطه شفاعت بُت‌ها، قائل نبودند [یونس 108 (10:108) ، زمر 3 (39:3) ، زخرف 86 (43:86) ، احقاف 28 (46:28) ]، و در واقع با «اسماء الحسنی» و صفات نیکوی خدا، از جمله «ربوبیت و رحمانیت» آشنائی نداشتند؛ منظور از «ربوبیّت» خدا، نفی ارباب‌های زر و زور و تزویر دنیائی و انحصار تدبیر امور به دست خدا، و منظور از «رحمانیّت»، نفی تمایزات طبقاتی، نژادی، جنسیتی... و عام و یکسان دیدن تابش خورشید رحمت خدا بر همه بندگان است، که با استکبار و برتری‌طلبی‌ها و منافع طبقاتی آنها در تضاد بود. قرآن در آیات متعددی مخالفت آنها را با رحمانیت [که رحمت عام، نه خاص، خدا تأکید می‌کند] نشان می‌دهد [رعد 30 (13:30) ، اسراء 110 (17:110) ، مریم 69 (19:69) ، انبیاء 36 (21:36) ، فرقان 60 (25:60) ، زخرف 33 (43:33) و 36 (43:36) ]. هدف از رسالت پیامبر اسلام، آشنا کردن این مردم با ابعاد وسیع مفهوم ربوبیت و رحمانیت بوده است.