أَفَمَنْ هُوَ قَائِمٌ عَلَى كُلِّ نَفْسٍ بِمَا كَسَبَتْ وَجَعَلُوا لِلَّهِ شُرَكَاءَ قُلْ سَمُّوهُمْ أَمْ تُنَبِّئُونَهُ بِمَا لَا يَعْلَمُ فِي الْأَرْضِ أَم بِظَاهِرٍ مِّنَ الْقَـوْلِ بَلْ زُيِّنَ لِلَّذِينَ كَفَرُوا مَكْرُهُمْ وَصُدُّوا عَنِ السَّبِيلِ وَمَن يُضْلِلِ اللَّهُ فَمَا لَهُ مِنْ هَادٍ
آیا کسی [=خدائی] که مراقب [=ایستاده و ناظر] بر عملکرد هر کسی است [نباید در برابر او احساس مسئولیت کرد؟] با این حال برای خدا شریکانی قائل شده‌اند! بگو: [نقش] آنها را نام ببرید.55 آیا شما می‌خواهید خدا را از چیزهائی [=معبودانی] در زمین آگاه کنید که خبر ندارد، یا حرفی [غیر واقعی و بی‌محتوا] می‌زنید؟ واقعیت این است که نقشه و نیرنگ‌های منکران [علیه مؤمنان] در نظرشان آراسته شده [=منطقی و درست جلوه کرده] و از راه [مستقیم الهی] بازمانده‌اند، و هر که خدا در گمراهی‌اش رها سازد، هیچ راهبری [به سوی مقصد نجات] نخواهد داشت.
55- منظور از کلمه «اسم» در قرآن، لفظ و عنوان قراردادی نیست، بلکه اسم، دلالت بر صفت و ویژگی‌های روحی و روانی می‌کند، همچنانکه اسم یحیی و زکریا... لفظ نبود و آموزش اسماء به آدم، تعلیم الفاظ و علائم قراردادی نیست. اسماء الهی در قرآن بیانگر صفات او هستند، نه اسماء بی‌مسمّی!