60- علاوه بر عنوان «اهل الکتاب» که 31 بار در قرآن در مورد یهودیان و مسیحیان به کار رفته است، دو عنوان: «اوتواالکتاب» [21 بار] و «آتَیْنَاهُمُ الْکِتَابَ» [8 بار] نیز آمده است. عناوین: اهل کتاب و اوتواالکتاب کاملا جنبه عام داشته و توده‌های پیرو این دو آئین را مورد نظر دارد، یعنی آنها اهل این شریعت‌ها هستند و کتابی به آنان داده شده است [که به جز اقلیتی، اکثراً به آن عمل نمی‌کنند]، اما «آتَیْنَاهُمُ الْکِتَابَ» که خداوند آنرا با ضمیر «نا» به خود نسبت داده [برخلاف اوتواالکتاب که فاعلش مجهول است]، بیانگر نوعی جایگزینی این کتاب در دل و دیده و جان و روان آنان می‌باشد و در تمامی هشت موردی که این عنوان در قرآن آمده، همواره با تجلیل از آنان یاد شده است [ن ک: بقره 121 (2:121) و 146 (2:146) ، انعام 20 (6:20) و 89 (6:89) و 114 (6:114) ، رعد 36 (13:36) ، قصص 52 (28:52) ، عنکبوت 47 (29:47) ].

61- معنای حزب در قرآن، با تشکل‌های سیاسی دنیای امروز متفاوت است. حزب در زبان عربی به دسته و گروهی گفته می‌شود که در عقیده و آرمانی وحدت نظر دارند، چه در خداپرستی، مثل: حزب الله [مجادله 22 (58:22) و مائده 56 (5:56) ]، چه حزب الشیطان [مجادله 19 (58:19) و فاطر 6 (35:6) ]. اما جمع حزب [احزاب] که 11 بار در قرآن تکرار شده است، همواره معنای منفی داشته و به دستجات و گروه‌هائی که در برابر پیامبران شکل می‌گرفتند نسبت داده شده است [هود 17 (11:17) ، رعد 36 (13:36) ، مریم 37 (19:37) ، احزاب 20 (33:20) و 22 (33:22) ، ص 11 (38:11) و 13 (38:13) ، غافر 5 (40:5) و 30 (40:30) ، زخرف 65 (43:65) ].

62- نیمه دوم این آیه به وضوح نشان می‌دهد که رسالت اصلی پیامبر اسلام، توحید کلمه و مبارزه با انواع جلوه‌های شرک بوده است، چه شرک در بُت‌پرستی، چه شرک در پیغمبرپرستی و تفرقه و تشتت در امت واحد.