وَقَدْ مَكَرَ الَّذِينَ مِن قَبْلِهِمْ فَلِلَّهِ الْمَكْرُ جَمِيعًا يَعْلَمُ مَا تَكْسِبُ كُلُّ نَفْسٍ وَسَيَعْلَمُ الْكُفَّارُ لِـمَنْ عُقْبَى الدَّارِ
پیشینیان آنها نیز نیرنگ‌هائی زدند71 [=طرح و نقشه‌هائی برای نابودی پیامبران کشیدند]، ولی همه مکرها نزد خدا [افشاء شده و آشکار] است، [زیرا] از کار هر کسی آگاه است، و به زودی کافران خواهند دانست سرای آخرت از آنِ کیست.72
71- «مکر» همان چاره‌جوئی‌ها و تدابیری است که هر کس برای مقابله با دشمن یا حل مشکلات خود به کار می‌برد. این صفت از بُعد مثبت، به خدا نیز، به دلیل نظاماتش در مقابله و دفع و طرد عوامل ضد حق، نسبت داده می‌شود، ولی خدا «خیر الماکرین» است. برعکس، مکر تبه‌کاران، در نظام حق‌مدارِ عالم، منفی است و به خودشان برمی‌گردد.
72- این پنجمین باری است که لفظ «عُقْبَى» در این سوره تکرار شده و این لفظ در هیچ سوره دیگری از قرآن نیامده است. جالب اینکه الفاط «مُعَقِّبَ » و«مُعَقِّبَاتٌ» هم فقط در این سوره [آیات 11 و 41] آمده است. چنین تأکید و تمرکزی یادآور عاقبتِ عمل و سرنوشت محتوم در آخرت است که در پی هر نفسی روان می‌باشد.