قَالَتْ لَهُمْ رُسُلُهُمْ إِن نَّحْنُ إِلَّا بَشَرٌ مِّثْلُكُمْ وَلَكِنَّ اللَّهَ يَمُنُّ عَلَى مَن يَشَاءُ مِنْ عِبَادِهِ وَمَا كَانَ لَنَا أَن نَّأْتِيَكُم بِسُلْطَانٍ إِلَّا بِإِذْنِ اللَّهِ وَعَلَى اللَّهِ فَلْيَتَوَكَّلِ الْمُؤْمِنُونَ
رسولان‌شان به آنها می‌گفتند: ما جز بشری همانند شما نیستیم [=قدرتی برای آوردن معجزه نداریم]، بلکه این خداست که بر هریک از بندگانش که بخواهد، منّت [رسالت] می‌نهد 15 و برای ما ممکن نیست که معجزه‌ای برای شما جز به اذن خدا بیاوریم. و [در برابر انکار و تهدید منکران] مؤمنان باید تنها برخدا توکل کنند. 16
15- منّت خدا، نعمتِ گرانی است که بر بندگان شایسته ارزانی می‌دارد. چه نعمتی بالاتر از وحی و الهام دوست و پیام‌آور خدا شدن [یوسف 90 (12:90) ، طه 37 (20:37) ، صافات 114 (37:114) ].
16- مقدّم آمدنِ مفعول بر فاعل در جمله: «وَعَلَى اللهِ فَلْیَتَوَکَّلِ الْمُؤْمِنُونَ»، معنای انحصار می‌دهد.