وَمَا لَنَا أَلَّا نَتَوَكَّلَ عَلَى اللَّهِ وَقَدْ هَدَانَا سُبُلَنَا وَلَنَصْبِرَنَّ عَلَى مَا آذَيْتُمُونَا وَعَلَى اللَّهِ فَلْيَتَوَكَّلِ الْمُتَوَكِّلُونَ
وچرا بر خدا توکل نکنیم، حال آنکه ما را به راه‌ها [ی سعادت] مان رهبری کرده است؟ 17 و [در این راه] مسلماً بر آزاری که ما را می‌دهید، شکیبائی [=مقاومت] خواهیم کرد، و اهل توکل باید تنها بر خدا توکل کنند. 18
17- جمع آمدن کلمه «سبلنا»، در حالی که راه خدا یکی است، دلالت بر تنوع راه‌های بندگی و شیوه‌های متنوعی است که آدمیان برای پیوستن به راه خدا به کار می‌برند، به همین دلیل است که گفته‌اند: به عدد خلایق راه به سوی خدا وجود دارد. در این آیه گوینده انسان است و ضمیر «ما» به آدمیان بر می‌گردد.
18- همچون پاورقی شماره 17 (14:12) .