42- اصطلاح اقامه [برپا داشتن] در قرآن، بیش از همه درباره کلمه «صلوه» به کار رفته است که بعضاً تصور کرده‌اند معنای به پای ایستادن و قائم شدن دارد، اما با توجه به موارد دیگر، مثل: اقامه وزن [سنجش]، اقامه قسط [عدالت]، اقامه شهادت [گواهی دادن]، اقامه وجوه [هدف‌داری در راه حق] و... معلوم می‌شود اقامه کردن بیش از معنای ظاهری، معنای اهمیت دادن و جدی گرفتن و رعایت کردن دارد. یعنی ارتباط با خدا [صلات] را نباید همچون برخی ارتباطات، بی‌اهمیت و سَرسَری گرفت. این مهم‌ترین رویکرد آدمی به سوی آفریدگار جهان هستی است.

43- جمله «التماس دعا» درفرهنگ دینی ما بسیار معمول است، اما از «التماسِ قبول دعا»! چندان خبری نیست، اولی از مردم برای اجابت دعاهای مادّی است، دومی از خدا برای اجابت دعاهای معنوی. در نوع اول ما کاری نمی‌کنیم، التماس می‌کنیم دیگران برای ما دعا کنند، در دومی ما کار خود را کرده‌ایم، توفیق و نتیجه دادنش را از خدا التماس می‌کنیم. در قرآن سه بار فعل «تَقَبّل» [قبول کن] تکرار شده است و در هر سه مورد، بنده کار خود را با نهایت اخلاص انجام داده، فقط قبول خدا را آرزو می‌کند؛ اولینش همین آیه است که ابراهیم(ع) دعا می‌کند خدا او و فرزندانش را از به پادارندگان نماز قرار دهد، مورد دوم نیز دعای ابراهیم(ع) است آن گاه که با تجدید بنای کعبه به کمک اسمعیل، از خدا التماس می‌کند تلاش آنها برای تأسیس این کانون توحید را قبول کند و این مکان را بلند و بارور سازد [بقره 127 (2:127) - وَإِذْ یَرْفَعُ إِبْرَاهِیمُ الْقَوَاعِدَ مِنَ الْبَیْتِ وَإِسْمَاعِیلُ رَبَّنَا تَقَبَّلْ مِنَّا إِنَّکَ أَنْتَ السَّمِیعُ الْعَلِیمُ] و بالاخره سومین مورد هنگامی است که مادر مریم فرزندی را که در رحِم دارد نذر می‌کند تا خادم عبادتگاه خدا باشد و التماس می‌کند پروردگارش این هدیه معصوم را بپذیرد [آل عمران 35 (3:35) - إِذْ قَالَتِ امْرَأَتُ عِمْرَانَ رَبِّ إِنِّی نَذَرْتُ لَکَ مَا فِی بَطْنِی مُحَرَّرًا فَتَقَبَّلْ مِنِّی إِنَّکَ أَنْتَ السَّمِیعُ الْعَلِیمُ]. جالب این که هر دو آیه فوق با جمله: «إِنَّکَ أَنْتَ السَّمِیعُ الْعَلِیمُ» ختم شده و پیش از آیه 40 سوره ابراهیم (14:40) نیز جمله «إِنَّ رَبِّی لَسَمِیعُ الدُّعَاءِ» آمده است که بر یقین آنان به شنوائی کسی که او را می‌خوانند دلالت می‌کند.