8- اولین آیه این سوره، رسالت پیامبر اسلام را به مدد کتابی که بر او نازل شده بود، خارج کردن معاصرینش از تاریکی‌ها به سوی نور شمرده بود و در این آیه، به تجربه تاریخی موسی(ع) از مأموریتی مشابه آن در خروج از تاریکی‌ها به سوی نور اشاره می‌کند. به تعبیر امام علی(ع) در نهج‌البلاغه، تاریکی‌ها جز به چراغ قرآن روشن نمی‌شود [وَ لاتُکْشِفُ الظُّلُمَاتِ اِلاّبِمَصابیحه. ط152]، پرتوی است که منبع نورافشانی‌اش خاموش نمی‌گردد [شُعَاعاً لاَ یُظْلِمُ ضَوْءُهُ. خ198]، نور خالصی است که تاریکی در آن راه ندارد [نُورً لَیْسَ مَعَهُ ظُلْمَه. ط 30].

9- جمله: «إِنَّ فِی ذَلِکَ لَآیَاتٍ لِکُلِّ صَبَّارٍ شَکُورٍ»، علاوه بر این سوره، در سوره‌های: سبا 19 (34:19) ، لقمان 31 (31:31) و شوری 32 (42:32) نیز آمده است؛ دو بار درباره حیات و حرکت اُمت‌های پیشین، و دوبار در باره حرکت کشتی! صبر و مقاومت کشتی[های بادی] در برابر طوفان و شکر «نعمت» باد که آن را به پیش می‌راند، محسوس‌ترین مُدل برای فهم دو عامل صبر و شکر است.