مَن كَفَرَ بِاللَّهِ مِن بَعْدِ إِيمَانِهِ إِلَّا مَنْ أُكْرِهَ وَقَلْبُهُ مُطْمَئِنٌّ بِالْإِيمَانِ وَلَكِن مَّن شَرَحَ بِالْكُفْرِ صَدْرًا فَعَلَيْهِمْ غَضَبٌ مِّنَ اللَّهِ وَلَهُمْ عَذَابٌ عَظِيمٌ
آن کس که پس از ایمان، به خدا کافر گردد [چون دانسته به باطل گرائیده، به عقوبت انحرافش گرفتار می‌شود]، مگر آنکه [تحت فشار و شکنجه] در حالیکه دلش مطمئن به ایمان باشد مجبور شده باشد [به زبان اظهار بی‌ایمانی کند]، 112 ولی کسی که سینه به روی کفر بگشاید [=مشتاقانه پذیرای آن باشد]، پس چنین کسانی مورد خشم خدایند و بر آنها عذابی بزرگ است.
112- اشاره‌ای است به امثال «عمار یاسر» و مصادیق مشابه او، که زیر فشار و شکنجه ستمگران، تحمل و طاقت خود را از دست داده و مجبور شدند برای رهائی از شرایط مرگ آور، سخنی خلاف باورهای خود به زبان آورند.