إِنَّمَا حَرَّمَ عَلَيْكُمُ الْمَيْتَةَ وَالدَّمَ وَلَحْمَ الْخِنزِيرِ وَمَا أُهِلَّ لِغَيْرِ اللَّهِ بِهِ فَمَنِ اضْطُرَّ غَيْرَ بَاغٍ وَلَا عَادٍ فَإِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَّحِيمٌ
ـ [خداوند از میان خوردنی‌ها] تنها مردار، خون، گوشت خوک و آنچه [هنگام ذبح] نام غیرخدا بر آن بلند شده باشد 121 [=هلهله کرده باشند] را بر شما حرام کرده است، با اینحال هر کس [از شدّت گرسنگی] ناچار [به خوردن] شود، نه آنکه طالب [=مشتاق] و تجاوزکار [از حداقل لازم] باشد، در این شرایط خدا [بر او] بخشنده مهربان است.
121- «أُهِلَّ» از ریشه «هَلَلَ» [نه حَلّ]، به معنی بلند کردن صدا ؛ در لبیک گفتن حاجیان هنگام احرام بستن، گریه کردن نوزاد هنگام تولد، همچنین شعار سردادن هنگام مشاهده «هلال» ماه نو [آغاز رمضان- عید فطر] می‌باشد. مشرکین هنگام قربانی کردن در آستانه بُت‌ها، نام معبود خود را با صدای بلند [با هلهله] می‌بردند و رزقی را که خدا روزی آنها کرده، به حساب بُت‌ها می‌گذاشتند. در نتیجه، توده‌های محرومی که از این قربانی سهمی می‌بردند، ناآگاهانه دلبسته آن اصنام می‌گشتند. هدف چنین تحریمی، دعوت به توحید در عبادت و مبارزه با شرک بوده است، نه عدم رعایت «ذبح شرعی»، که اصلا سخنی از شیوه آن در قرآن نیامده است.