3- فرامینی که ما آدمیان می‌دهیم، جز الفاظی خشک و بی‌روح نیست، اما امر خدا، همانطور که گفته شد، جنبه تکوینی و کن فیکونی [یس- 82 (36:82) ] دارد و فرامین تشریعی‌اش به رسولان، به نیروی «روح»، که رحمتی از اوست و به دلیل رمزگونه بودنش وحی نامیده شده صادر می‌گردد. پس روح، نیرو یا شعور مرموزی است که هدایت ربوبی را به قلب پیامبر «وحی» کرد. در سه سوره دیگر قرآن نیز «روح» را عاملی مرتبط با «امر» در القاء «وحی» به پیامبران شمرده است:
اسراء 85 (17:85) - وَیَسْأَلُونَکَ عَنِ الرُّوحِ قُلِ الرُّوحُ مِنْ أَمْرِ رَبِّی...
غافر 15 (40:15) - ...یُلْقِی الرُّوحَ مِنْ أَمْرِهِ عَلَى مَنْ یَشَاءُ...
شورا 52 (42:52) - وَکَذَلِکَ أَوْحَیْنَا إِلَیْکَ رُوحًا مِنْ أَمْرِنَا...