20- این آیه به دنبال آیات 17 (16:17) و 18 این سوره مطرح شده که از آفرینش الهی و نعمت‌های بی‌شماری که پدید آورده سخن گفته می‌شود. کلید فهم مسئله، همین خالقیت است، چگونه ممکن است کسی که ذره‌ای را هم نیافریده بتواند حاجتی را برآورده سازد؟
در اینجا سخن از «الذین» [کسانی] است، نه «ما» [چیزهائی]، درست است که مشرکان بُت‌های سنگی و چوبی را برای برآورده شدن حاجات خود می‌خواندند، اما در واقع بر این باور بودند که بُت‌ها نماد فرشتگان و آنها نیز دختران خدایند که امور عالم به آنها سپرده شده است. علاوه بر آن، همواره در پشت پرده نظام بُت‌پرستی، متولیانی بوده و هستند که از جهل مردم ارتزاق می‌کنند. امروزه کمتر کسی چنان نقشی را برای فرشتگان قائل است، درعوض پیامبر و امام و امام‌زاده‌ها را در ورای ضریح‌ها حاضر و ناظر و سمیع و بصیر و قادر در برآوردن حاجات خود می‌پندارند. صفاتی که فقط در شأن خدای یکتاست.