وَلَوْ يُؤَاخِذُ اللَّهُ النَّاسَ بِظُلْمِهِم مَّا تَرَكَ عَلَيْهَا مِن دَابَّةٍ وَلَكِن يُؤَخِّرُهُمْ إِلَى أَجَلٍ مُّسَمًّى فَإِذَا جَاءَ أَجَلُهُمْ لَا يَسْتَأْخِرُونَ سَاعَةً وَلَا يَسْتَقْدِمُونَ

اگر خدا مردم را به [کیفر] ظلم‌شان می‌گرفت، جنبنده‌ای روی زمین باقی نمی‌گذاشت، ولی آنان را تا سرآمدی معین [=پایان عمر دنیا] مهلت می‌دهد 63 و آنگاه که سرآمدشان رسید، [کیفرشان] لحظه‌ای به پس و پیش نخواهد افتاد.

63- سراسر جهان را نظمی فرا گرفته که کوچکترین بی‌نظمی و خلاف قانون را برنمی‌تابد و بی‌درنگ آن را دفع و طرد می‌کند، به استثنای آدمیان که به دلیل موهبت اختیار و مهلت و مدتی که خداوند به انسان عنایت کرده است، عکس‌العمل و بازتاب رفتار منفی او طبق مکانیسمی تا روز قیامت به تعویق می‌افتد. این مکانیسم را قرآن در آیات متعددی، «کلمه پیشی گرفته» [کلمه سبقت من ربک]، یا کلمه جداکننده [کلمه الفصل] نامیده است [یونس 19 (10:19) ، هود 110 (11:110) ، طه 129 (20:129) ، فصلت 45 (41:45) ، شوری 14 (42:14) و 21 (42:21) ]. اما در آیه انتهائی این سوره [که در آیه 45 سوره فاطر (35:45) و آیه 58 سوره کهف (18:58) به وضوح و تفصیل بیشتری آمده] مسئله تعویق «اخذ» [گرفتار شدن به نتیجه عمل] را تا سرآمد معین [پایان عمر] به لطف و رحمت خدا مطرح ساخته است.