الَّذِينَ كَفَرُوا وَصَدُّوا عَن سَبِيلِ اللَّهِ زِدْنَاهُمْ عَذَابًا فَوْقَ الْعَذَابِ بِمَا كَانُوا يُفْسِدُونَ
کسانی که [توحید در عبادت و آخرت را] انکار کردند و [گرایش یافتگان به پیامبر را با تهدید و شکنجه] از راه خدا باز داشتند، به خاطر تبه‌کاری‌شان 91 [در سلب آزادی عقیده و ایمان دیگران،] عذاب‌شان را افزون بر عذاب [شخصی خودشان می] کنیم. 92
91- فساد کلمه جامعی است که شامل هر نوع آشفتگی و نابسامانی و فقدان نظم و تعادل می‌گردد؛ بازداشتن بندگان از حقوقی که خالق آنها مقرر داشته و سلب آزادی آنان در انتخاب دین و آئین و راه زندگی، بزرگترین فسادی است که جامعه را از تعادل دور می‌سازد.
92- در اینجا فعل «زِدْنَا»، به جای عذاب، به خود مشرکین اضافه شده است [زِدْنَاهُمْ عَذَابًا]. از آنجائی که عامل عذاب درونی است و از شخصیت و شاکله خود مشرکین ناشی می‌شود، افزایش یا کاهش عذاب، یا هر حالتی، به نفس خودشان نسبت داده شده است.