وَأَوْفُوا بِعَهْدِ اللَّهِ إِذَا عَاهَدتُّمْ وَلَا تَنقُضُوا الْأَيْمَانَ بَعْدَ تَوْكِيدِهَا وَقَدْ جَعَلْتُمُ اللَّهَ عَلَيْكُمْ كَفِيلًا إِنَّ اللَّهَ يَعْلَمُ مَا تَفْعَلُونَ
به عهد خدا، آنگاه که عهدی بستید، وفا کنید و پیمان‌ها را 94 پس از محکم کردنش [=توافق قطعی] مشکنید که خدا را بر خودتان کفیل قرار داده‌اید، 95 مسلماً خدا به آنچه می‌کنید آگاه است.
94- «أَیْمَانَ»، جمع یمین [دست یا طرف راست] و یمن، برکت و خجستگی است. گویا در روزگاری که سواد و امضای پای قرارداد کتبی برای مردم عادی چندان مقدور نبوده، اعراب با فشردن دست راست با یکدیگر پیمان می‌بستند و پای حرف و قول خود ایستادن را نشانه و مروّت می‌شمردند، از این جهت عهد و پیمان به گونه‌ای مجازی «أَیْمَانَ» نام گرفته است. چند وجهی بودن این کلمه باعث شده است که در برخی موارد معنای دست راست و قدرت می‌دهد، در مواردی معنای سوگند زبانی و بالاخره در مواردی معنای پیمانی که شخص با خدا می‌بندد [مثل: بقره 225 (2:225) ] یا پیمان‌هائی دوطرفه و تعهدات اجتماعی که پایبندی به آن در برابر خدا و خلق مسئولیت‌آور است.
95- کفیل کسی است که عهده‌دار امور دیگری باشد، مثل کفالت کودکان. آنکه خدا را کفیل قرار داده، نشان می‌دهد بر ولایت و سرپرستی او باور دارد و تن به داوری و عقوبت او می‌دهد.