وَلَا تَشْتَرُوا بِعَهْدِ اللَّهِ ثَمَنًا قَلِيلًا إِنَّمَا عِندَ اللَّهِ هُوَ خَيْرٌ لَّكُمْ إِن كُنتُمْ تَعْلَمُونَ
عهد خدا را به بهائی ناچیز مفروشید 102 [=دستاوردهای دینی را سرمایه کسب منافع دنیائی مکنید]، مسلماً آنچه نزد خداست 103 [=پاداش اخروی] برای شما [از بهره‌مندی‌های دنیائی] بهتر است، اگر نیک می‌دانستید.
102- در آیه 91 (16:91) ، از وفای به عهد خدا سخن گفته شده و در این آیه، از ارزان نفروختن آن. عهد خدا همان مناسبات ایمانی و آگاهی‌های وجدانی است که مؤمن را متعهّد به انجام تکالیفی در راه خدا می‌کند، وفای به این عهد، انجام کامل آن است و فروختن آن، سرمایه قرار دادنش برای کسب مال و موقعیت و رسیدن به بهره‌مندی‌های دنیائی است.
103- منظور از «عِنْدَ اللهِ» [نزد خدا] مکان خاصی نیست؛ کدام مکان خالی از خدا ست؟ عندالله همان نظر خدا و حساب و کتاب اوست.