122- «وَعْدُ الْآخِرَهِ» را معمولا وعده روز آخرت دانسته‌اند، ولی در آیه 7 همین سوره (17:7) که تنها مورد دیگری است در قرآن که جمله «وَعْدُ الْآخِرَهِ» تکرار شده، آن را سرکوب خونین بنی‌اسرائیل توسط اقوام دیگر به خاطر فساد و سرکشی شمرده است: فَإِذَا جَاءَ وَعْدُ الْآخِرَهِ لِیَسُوءُوا وُجُوهَکُمْ وَلِیَدْخُلُوا الْمَسْجِدَ کَمَا دَخَلُوهُ أَوَّلَ مَرَّهٍ وَلِیُتَبِّرُوا مَا عَلَوْا تَتْبِیرًا. اما «لَفِیفًا» وصفی است از درهم پیحیدن و جمع کردن بساط چیزی. این واژه دو بار دیگر در قرآن آمده است؛ وَجَنَّاتٍ أَلْفَافًا [باغ‌های انبوه و متراکم- نبأ 16 (78:16) ]؛ وَالْتَفَّتِ السَّاقُ بِالسَّاقِ [درهم شدن ساق‌ها با هم- قیامه 29 (75:29) ]. شگفت اینکه پس از فرمان سکونت در سرزمین مقدس تا فرا رسیدن «وَعْدُ الْآخِرَهِ»، که گفته می‌شود در سال 70 میلادی با حمله «وسپاسین» امپراطور روم به بیت‌المقدس اتفاق افتاد، یهودیان از آن سرزمین توسط مسیحیان رانده شده و تا حدود 19 قرن [تأسیس اسرائیل در 1948 میلادی] در دنیا پراکنده بودند [ر ک پاورقی 12 همین سوره (17:7) ].