4- دو آیه نخست این سوره، از روشن‌ترین مواردی است در قرآن که ضمائر من، ما و او، در مورد خدا در کنار هم آمده است؛ در آیه نخست «او» را با موصول «الذی» غائب فرض کرده است، گوئی گوینده‌ای خدا را معرفی می‌کند، در وسط آیه خداوند با ضمیر «ما» خود را نشان می‌دهد [لِنُرِیَهُ مِنْ آیَاتِنَا] تا دست اندرکاری همه نیروهای جهان را برای رشد و تعالی بخشیدن به بنده‌اش نشان دهد. آیه دوم با ضمیر «ما» آغاز می‌شود [وَآتَیْنَا مُوسَى الْکِتَابَ وَجَعَلْنَاهُ]، اما در انتها به ضمیر «من» [مِنْ دُونِی] ختم می‌گردد تا نشان دهد تنها خدا وکیل است و تکیه و توکل باید به او باشد.