وَلَا تَجْعَلْ يَدَكَ مَغْلُولَةً إِلَى عُنُقِكَ وَلَا تَبْسُطْهَا كُلَّ الْبَسْطِ فَتَقْعُدَ مَلُومًا مَّحْسُورًا

نه دستان خویش را به گردنت ببند [که خیرت به کسی نرسد] و نه به تمامه آن را بگشای که [با بذل و بخششِ تمام آنچه داری] ملامت شده و دست خالی گردی. 38

38- کلمه «تَقْعُدَ»، در اینجا نیز همچون آیه 29 (17:29) ، نوعی فروماندن و بسته شدن دست و بال خود شخص است. ملامت نیز ممکن است پشیمانی و انتقاد به خود باشد، یا از ناحیه دیگران. محسور نیز حسرت زدگی از احساس دست خالی ماندن است.