وَجَعَلْنَا عَلَى قُلُوبِهِمْ أَكِنَّةً أَن يَفْقَهُوهُ وَفِي آذَانِهِمْ وَقْرًا وَإِذَا ذَكَرْتَ رَبَّكَ فِي الْقُرْآنِ وَحْدَهُ وَلَّوْا عَلَى أَدْبَارِهِمْ نُفُورًا
و بر دل‌هاشان، پرده‌هائی از اینکه قرآن را بفهمند، و بر گوش‌هایشان سنگینی‌ای [برای شنیدن آن] نهاده‌ایم و [بنابراین] هر گاه در این قرآن یکتائی پروردگارت را یاد کنی، پشت کرده و با بیزاری، دور می‌شوند. 57
57- شنیدن یک حقیقت و اندیشیدن در آن، نیازمند دل دادن و باور کردن آنست، و گرنه نه به دل می‌نشیند و نه تذکر و تغییری به بار می‌آورد. مسئله اصلی در این آیه توحید است و چون مشرکان به شفاعت بُت‌ها و نقش مستقل فرشتگان باور داشتند و پدران‌شان را بر این عقیده یافته بودند، اصلا به چنین سخنانی گوش دل نمی‌دادند.