62- منظور از فضل، فزون بخشی و دادن امتیازی است فراتر از برخی همگنان. ایتاء زبور به داوود چنین امتیازی است که به کمتر پیامبری در دوران باستان داده شده بود. زبور مجموعه نیایش‌ها و اندرزهای وحی شده به آن پیامبر محسوب می‌شود که متأسفانه نسخه اصیل آن در گزند حوادث هزاره‌های پیشین از میان رفته است اما در کتاب مقدس فصلی به نام «مزامیر داود» موجود است که می‌توان رگه‌هائی از آن حقیقت ناب را در خلال آن یافت. اما این که چه ارتباطی است میان داوود پیامبر با گفتگوی نیکو و مهربانانه با مخالفین، که موضوع این آیات است، باید از اشاراتی که قرآن به زندگی داوود کرده مدد گرفت. به نظر می‌رسد پاسخ این سؤال را بتوان از آیه 17 سوره ص (38:17) به راحتی گرفت: «اصْبِرْ عَلَى مَا یَقُولُونَ وَاذْکُرْ عَبْدَنَا دَاوُودَ ذَا الْأَیْدِ إِنَّهُ أَوَّابٌ» [ای پیامبر، بر آنچه مخالفان می‌گویند صبور باش و بنده‌مان داوود را به یاد آر که [در تحمل مخالفان] نیرومند بود. او [با کوچک‌ترین بی‌صبری] دائماً توبه می‌کرد.]
این گروه از آیات سوره اسراء که در سال 8 بعثت و در اوج مخالفت‌های عقیدتی مشرکین با پیامبر مکرم اسلام نازل شده است، با یادآوری زندگی بزرگانی از معلمان گذشته جوامع انسانی، چنان شخصیت حلیم و بردباری از پیامبر خاتم ساخت که در خُلق و خو و حُسن رفتار با مخالفین الگوی ابدی و نبی‌الرحمه [پیام‌آور رحمت] برای جهانیان شد.