66- منظور این است که هیچ جامعه‌ای عمر جاوید ندارد؛ یا انقراضی عادی، همچون سایر تمدن‌های باستانی دارد و در سرآمد تاریخی خودش قبل از قیامت از صحنه هستی درو می‌شود، یا زودتر از آن، به دلیل عواقب اعمالش، گرفتار عذاب یا همان نابسامانی ها و مفاسد اجتماعی می شود. حال که آدمیان را در هر حال مرگ فرا می‌گیرد و سرنوشت هر کس تابع کارنامه عمل اوست، پس باید تا فرصتی هست کاری کرد. در ضمن قرآن تأکید کرده است که جوامعی که اهل شکر [بهره‌برداری درست از نعمات خدا] و ایمان باشند و یا آنکه به استغفار [تغییر شیوه و پاک کردن معایب خود] بپردازند هرگز عذاب نمی‌شوند [نساء 147 (4:147) و انفال 33 (8:33) ].