وَتَحْسَبُهُمْ أَيْقَاظًا وَهُمْ رُقُودٌ وَنُقَلِّبُهُمْ ذَاتَ الْيَمِينِ وَذَاتَ الشِّمَالِ وَكَلْبُهُم بَاسِطٌ ذِرَاعَيْهِ بِالْوَصِيدِ لَوِ اطَّلَعْتَ عَلَيْهِمْ لَوَلَّيْتَ مِنْهُمْ فِرَارًا وَلَمُلِئْتَ مِنْهُمْ رُعْبًا

ـ [اگر نگاهشان می‌کردی] می‌پنداشتی که بیدارند، در حالی که در خواب [عمیقی] بودند 22 و آنها را [با طلوع و غروب خورشید] به راست و چپ، می‌گردانیم [تا پوسیده نشوند] و سگ‌شان نیز دو دستان خویش بر آستانه غار گشوده بود؛ اگر بر آنها سر می‌کشیدی، 23 پا به فرار می‌گذاشتی و ترس [از] آنها همه وجودت را فرا می‌گرفت.